من اسفندیار نوذری هستم.یک جوان زرتشتی که در کشور پهناور ایران و در شهر تهران چشم به جهان گشودم و ۳۰ سال است که در هوای پاک میهنم استنشاق کننده عشق و دوستی و مهربانی هستم.ساده هستم و بی غل و غش.برخلاف بسیاری دیگر.
اواخر سال ۷۹ با مردی آشنا شدم بنام کسرا وفاداری.مردی بزرگ از جرگه مردان نیک روزگار.هم دکتر بود..هم پروفسور...اما همیشه میگفت من کسرا وفاداری هستم.بدون بک کلمه بیشتر و یا کمتر.از بادمجان دورقابچینی دیگران لذت نمیبرد هرچند وقتی از او تعریف میکردی همچون کودکی میبود که ابزاری تازه برای شادی و شادمانی دریافت کرده باشد.
من رک گوئی و ساده گفتن و به کمال گفتن را از او یادگرفتم.
یادگرفتم به خاطر خوش آیند کسی حرفی نزنم و مجیز کسی را بیهوده نگویم.متهم شدم به گول زدن کسرا....متهم شدم به اغفال او...متهم شدم به سوء استفاده از او........اما جالب اینجاست که خود کسانی که انگشت اتهام به سوی من میگیرند آلوده تمامی این کلماتتند.
باری......در کنار کسرا کاری را شروع کردیم که گاه زمانی دغدغه روز و شبمان بود.یک سایت اینترنتی با کمک و یاری عده ای جوانان زرتشتی راه اندازی شد و نام یتااهو برخود گرفت.
از همان ثانیه اول بسیاری از تقابلات فکری در جمع گردآمده پیش آمد که بسیاری با این اندیشه که نبرد بیهوده است کنار کشیدند و برخی دیگر هم مثل من با همه هجمه پیش امده ماندند و مبارزه کردند.
چندین بار از کنار سایت رفتن و برگشتن نیز چاره ساز نشد.
حالا کسرا در میان ما دیگر نیست.یتااهو هم راه خود پیش میبرد . ولی من نه به عنوان کسی که خونی رنگین تر دارد.....نه به عنوان کسی که بدنبال دریافت نفع و سودی است و نه به هر عنوان یا انگ دیگر......بلکه فقط و فقط به عنوان کسی که دوست دارم یتااهو سربلند باشد و پویا....زبان به انتقاد گشودم و هرجا که قوتی بود زبان به تمجید.این ساده ترین و مرسوم ترین شیوه ممکنه در همه جای دنیاست.
حال بسیاری توان و تاب شنیدن ندارند اصلا مهم نیست.اینکه انتقاد موجب تزلزل پایه های سست حکمرانی برخی میشود مهم نیست.من حرف خودم را میزنم تا انجائی که احساس کنم گرهی میتواند گشوده شود فارغ از همه ملاحظات.
من در اینجا قصد توهین و یا زدن افترا به هیچ شخص و یا گروهی را ندارم.فقط و فقط سعی در بهتر شدن یادگار کسرا است را دارم.
من نه در جایگاهی عالم ترین فرد روی زمین نشسته ام و نه اداعای قضاوت و حکمراندن را دارم.من فقط و فقط امیدوارم بتوانم همانطور که یادگرفتم با حرف زدن و احترام گذاشتن به دیگران به بهتر شدن تقابل میان انسانها کمک کنم.....یاد بدهم به کسانی که فقط دوست دارند دیگران در برابرشان از کلمه چشم استفاده نمایند.
نه منزه هستم و نه پاک.......دست یاری به سوی همه دراز مینمایم و تقاضا دارم با ادبیاتی در خور شان ایرانی مرا یاری کنید.
از دوستان قدیمی و جدید یتااهو هم تقاضا دارم در بیانم بیندیشند...اشکالاتنم را بدون حب و بغض بگویند و در مقابل پاسخهای منطقی به پرسشهای من نوعی بدهند بشود که به یاری هم این سایت را به بالاترین نقطه افتخار برسانیم.
ایدون باد ...ایدون ترج باد.